Publiczne Przedszkole nr 43 w Opolu

Każde dziecko przejawia indywidualne cechy. Świadoma obserwacja wychowawcy pozwala odkrywać jego wyjątkowość. Życie w grupie narzuca ograniczenie swobody działania, co jest wynikiem codziennych reguł życia przedszkolnego. Przebywanie dziecka w grupie wzbogaca ją o indywidualne przeżycia, różne spojrzenie na wydarzenia, o indywidualne doświadczenia dziecka. Z kolei grupa i jej doświadczenia ( np. reguły, sukcesy , osiągnięcia) wzbogacają dziecko i rozwijają je. Dziecko np. może być dumne z przestawienia, w którym uczestniczyła  jego grupa.

Przestrzegając reguł obowiązujących w grupie dziecko przygotowuje się do życia w innych grupach społecznych. Jesteśmy świadome napięć jakie wynikają z rozbieżności doświadczeń dziecka. W młodszej grupie na początku roku wychowawca zapoznaje dzieci z regułami obowiązującymi w danej grupie oraz objaśnia, dlaczego tak jest.

W starszych grupach nowe zasady ustalamy wspólnie z dziećmi. Dzieci potrzebują czasu, żeby nauczyć się i przyjąć ograniczenia, jakie wynikają z życia w grupie. Uświadamiamy dziecku zagrożenia wynikające z nieprzestrzegania ustalonych reguł. Bezpieczeństwo każdego dziecka i innych dzieci z jego otoczenia stanowi ramy akceptowania indywidualnych zachowań dziecka. Dziecko, które przekracza ustalone normy w grupie musi ponieść konsekwencje swoich zachowań (przeprosić, przytulić pokrzywdzonego, zmienić zabawę na indywidualną, wyciszającą).

Zgodnie za podstawą programową 2/5 czasu pobytu dziecka w przedszkolu powinna stanowić zabawa dowolna. Ten właśnie czas sprzyja swobodnemu rozwojowi dziecka, jest to także czas na realizacje jego zainteresowań i indywidualnych  potrzeb. Jednakże zajęcia zorganizowane są na tyle urozmaicane o różne rodzaje aktywności, iż w tym czasie dzieci także odnajdują w nich źródło własnej samorealizacji.

Granice własnej tolerancji jest bardzo trudno zmierzyć. Jednak w ramach praw dziecka i wcześniejszych założeń każde zachowanie dziecka musi być przez nas niejako tolerowane co nie oznacza, że będzie pochwalane i akceptowane. Tolerancja to także przyjmowanie dziecka takiego jakie jest  i ewentualne naprowadzanie jego postawy na aprobowane społecznie zachowania. Niektóre z nas uważają, że granicą naszej tolerancji na przejawy indywidualności dziecka jest nasza osobista zdolność do znoszenia napięcia (nerwy, zmęczenie), ale nie mamy w tej sprawie zgodności. Uważamy się za osoby tolerancyjne, boimy się jednak, że dzieci mogą nas postawić w sytuacji, w których poznamy granice naszej tolerancji.